SAKRAMENTY ŚWIĘTE

Chrzest Święty

Chrzest święty jest sakramentem inicjacji i ponownych narodzin. Przyjęcie chrztu oznacza, że człowiek staje się chrześcijaninem i może przyjmować inne sakramenty. Obrzęd udzielany jest przez polanie głowy wodą i wypowiedzenie słów: N… ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. W przypadku zagrożenia życia wystarczy, aby uczyniła to jakakolwiek osoba, nawet niewierząca. Zwykle chrzest jest udzielany przez kapłana i obejmuje także wyznanie wiary przez obecnych, namaszczenie głowy katechumena krzyżmem świętym, włożenie białej szaty, wręczenie zapalonej świecy.

Tradycyjnie z obrzędem chrztu wiąże się nadanie imienia. Przynajmniej jedno z imion nadawanych swojemu dziecku winno być imieniem świętego lub błogosławionego, aby miało ono swojego patrona i orędownika u Boga. Kościół chrzci dzieci, jeżeli rodzice zobowiązują się wychowywać je w wierze katolickiej (jeżeli będzie to niemożliwe ten obowiązek spada na rodziców chrzestnych). Zgłoszenie dziecka do chrztu najlepiej dokonać na ok. 2 tygodnie przed planowanym terminem chrztu w kancelarii parafialnej. Wówczas odbywa się krótka katecheza chrzcielna dla rodziców oraz wypełnienie danych osobowych (data urodzenia dziecka, jego imię lub imiona, imię i nazwisko rodziców, również rodowe matki wraz z datą urodzenia oraz miejscem zamieszkania, imię i nazwisko rodziców chrzestnych z ich datą urodzenia i zamieszkania). Dobrowolna ofiara składana przez rodziców przeznaczona jest na utrzymanie Kościoła, plebanii, na wynagrodzenie pracowników oraz zakup rzeczy potrzebnych do liturgii. Rodzice chrzestni, którzy pochodzą z innej parafii niż ta, w której odbędzie się uroczystość chrzcielna, winni dostarczyć zaświadczenia, że są praktykującymi katolikami. Rodzice dziecka winni zaopatrzyć się w rzeczy potrzebne do chrztu: białą szatę i świecę.

Warunki udzielania chrztu:

– miejsce zamieszkania – sakrament chrztu jest udzielany dzieciom, których rodzice mieszkają na terenie naszej parafii (osoby spoza parafii, które z ważnych powodów chciałyby ochrzcić dziecko w naszym kościele powinny przedstawić zgodę na chrzest wydaną przez swoją parafię).
– metryka urodzenia – przy zgłoszeniu wymagana jest metryka urodzenia dziecka wydana przez USC.
– zgoda rodziców – przynajmniej jedno z rodziców musi wyrazić zgodę na chrzest.
– zapewnienie o warunkach katolickiego wychowania – rodzice mają obowiązek zapewnić dziecku pełne warunki wychowania katolickiego.
– uczestniczenie w katechezie przedchrzcielnej
– rodzice chrzestni – dziecko powinno mieć jednego lub parę rodziców chrzestnych, czyli osoby wyznaczone przez rodziców, które będą mogły uczestniczyć w pełni w obrzędach chrztu oraz będą wspierać rodziców w staraniach o to, by ich dziecko doszło do wyznawania wiary i wyrażało ją życiem.

Chrzestny musi spełniać następujące warunki:

– mieć ukończone 16 lat;
– być praktykującym katolikiem, który przyjął sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię;
– prowadzić życie zgodne z wiarą /nie może być to być osoba, która żyje w związku niesakramentalnym/;
– przedstawić zaświadczenie wydane przez parafię miejsca zamieszkania, że może pełnić funkcję chrzestnego (osoby ochrzczone, należące do niekatolickiej wspólnoty chrześcijańskiej mogą pełnić jedynie funkcję świadka chrztu obok chrzestnego katolika).

W naszej parafii Chrzest Święty udzielany jest w drugą niedzielę miesiąca lub indywidualnym uzgodnieniu z ks. proboszczem.

Bierzmowanie

Chrzest jest pierwszym i najpotrzebniejszym sakramentem, który czyni nas dziećmi Bożymi i członkami Kościoła katolickiego. Ale sam chrzest nie wystarczy. Dziecko Boże powinno się rozwijać ku pełni dojrzałości. Sakramentem prowadzącym ku chrześcijańskiej dojrzałości jest bierzmowanie, w którym Chrystus udziela nam swojego Ducha Świętego. Chrześcijaninem jest się w takim stopniu, w jakim uczestniczy się w życiu Chrystusa, do prowadzenia którego człowiek jest namaszczony Duchem Świętym. Jest to Duch prawdy i miłości, Duch odwagi do dawania świadectwa, Duch odpowiedzialności za rozwój Kościoła, Duch obecności Chrystusa w świecie.

Bierzmowanie podobnie jak chrzest wyciska w duszy chrześcijanina duchowe znamię, czyli niezatarty charakter. Dlatego ten sakrament można przyjąć tylko raz życiu. Sakrament bierzmowania może i powinien przyjąć każdy ochrzczony. Aby godnie przyjąć sakrament, należy być w stanie łaski uświęcającej, odpowiednio przygotowanym i zdolnym do świadomego odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych. Istotnym obrzędem bierzmowania jest namaszczenie krzyżmem świętym czoła ochrzczonego wraz z włożeniem ręki przez szafarza (biskupa) i słowami: “PRZYJMIJ ZNAMIĘ DARU DUCHA ŚWIĘTEGO”. Zaniedbanie przyjęcia tego sakramentu jest wielką stratą, utratą rozwoju do pełni, jaką zamierzył dla nas Bóg.

Świadkami bierzmowania z zasady powinni być rodzice chrzestni kandydata, a gdy jest to niemożliwe, wówczas inni wierzący, bierzmowani i praktykujący katolicy, ale nie rodzicie kandydata. W czasie obrzędów sakramentu świadek kładzie prawą dłoń na ramieniu kandydata na znak, że będzie go wspierał radą i czynem w życiu zgodnym z wyznawaną wiarą.

Przygotowanie młodzieży odbywa się przez dwa lata podczas specjalnych katechez organizowanych w parafii.

Eucharystia

Eucharystia jest „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego”; niemożliwe jest, aby prowadzić życie chrześcijańskie bez częstego udziału w Eucharystii. Chrystus Pan powiedział wyraźnie: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (J 6,53-54).

Wszystkie sakramenty święte, posługi kościelne i dzieła apostolstwa są ściśle powiązane z Eucharystią i do niej zmierzają. Eucharystia jest znakiem jedności wiernych z Bogiem i braćmi. Jedność tę oznacza i ją urzeczywistnia. Jest więc skutecznym znakiem Bożego daru jedności. Chrystus Pan ustanowił sakrament Eucharystii w Wieczerniku w czasie Ostatniej Wieczerzy, kiedy celebrował wraz z Apostołami tradycyjną Paschę żydowską. To była Pascha Jezusa, w czasie której siebie złożył w ofierze jako Baranka niepokalanego za grzechy świata. Polecił, aby Kościół składał, ponawiał tę Ofiarę na Jego pamiątkę. Kościół wierny poleceniu swego Zbawiciela czyni to przez wszystkie wieki i będzie czynił aż do skończenia świata. Zasadniczo liturgia zgromadzenia eucharystycznego w jej zasadniczych ramach przetrwała nienaruszona przez wieki aż do naszych czasów.

Msza św. składa się z obrzędów wstępnych, z czytania słowa Bożego, przygotowania darów, modlitwy eucharystycznej, w czasie której dokonuje się przemiana chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa, z Komunii świętej oraz zakończenia.

Eucharystia winna również dla każdej rodziny stać się i centrum i źródłem jej życia. Dobrze więc byłoby, aby rodziny wspólnie brały udział w Eucharystii. Do owocnego udziału w niedzielnej Mszy świętej trzeba się przygotować. Najpierw należy zadbać o to, by być w stanie łaski i móc w niedzielę przystąpić do Komunii świętej, aby w pełni uczestniczyć w liturgii. Istnieje również praktyka tzw. „Komunii duchowej” (pragnienie przyjęcia Pana Jezusa) polecana szczególnie tym osobom, które w chwili obecnej mają przeszkody do przyjęcia Komunii św. w sposób sakramentalny.

Szczególnie ważnym momentem w życiu każdego katolika jest przyjęcie Komunii świętej po raz pierwszy. Okres przygotowania do jej przyjęcia trwa przez trzy lata nauczania początkowego, a sama uroczystość połączona z pełną Eucharystią przypada na zakończenie bloku nauczania w klasie III pod koniec roku szkolnego. Dzieci przystępujące do tego sakramentu (oprócz katechizacji w szkole) uczestniczą w katechizacji w kościele w niedziele po Eucharystii o godz. 11:30. Przygotowania trwają cały rok i składają się na nie nabożeństwa podczas, których dokonuje się poświęcenia różańców, medalików, świec, książeczek. Rodzice dzieci ochrzczonych w innej parafii powinni dostarczyć do naszej parafii świadectwo chrztu świętego.

Każdy katolik może zamówić Mszę świętą w dowolnej intencji. Zwykle zamawiamy Msze św. za naszych zmarłych. Pamiętajmy jednak również o żywych, a więc o naszych bliźnich i o nas samych. Zamawiajmy więc Msze św. w intencjach rodziny, konkretnej osoby i sprawy. Dobrze by było, aby każda rodzina przynajmniej raz w roku zamówiła Mszę św. W miarę możliwości niech wszyscy członkowie rodziny uczestniczą w tej Mszy św., przystępując uprzednio do Spowiedzi św. Intencję Mszy św. można zamówić z rocznym wyprzedzeniem. Od września dajemy możliwość zamówienia Mszy św. na rok przyszły. Czynimy to zwykle w kancelarii parafialnej.

Sakrament Pokuty

Każdy grzech oddala człowieka od Boga, zrywa więź nawiązaną w sakramencie chrztu świętego, nie pozwala w pełni korzystać z Bożej łaski. W sakramencie pojednania Bóg za pośrednictwem Kościoła, którego przedstawicielem jest kapłan, przebacza nam popełnione grzechy, darowuje, przynajmniej częściowo karę za grzechy oraz na nowo obdarowuje łaską. Człowiek wierzący korzysta z dobrodziejstwa sakramentu pojednania godnie możliwie często, a bezzwłocznie w przypadku popełnienia grzechu ciężkiego (świadome i dobrowolne przekroczenie przykazań Bożych lub kościelnych w rzeczy ważnej).

Warunki dobrej spowiedzi:

• Rachunek sumienia – przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej, dobrze odprawionej spowiedzi.
• Żal za grzechy – boleść duszy z powodu zranienia Boga – Najlepszego Ojca. Bóg bez żalu nie odpuszcza żadnego grzechu.
• Postanowienie poprawy – postanowienie unikania wszystkich grzechów, zwłaszcza ciężkich oraz sposobności do grzechu. Postanowienie to dotyczy także naprawy wyrządzonego zła.
• Szczera spowiedź – wyznanie wszystkich zapamiętanych od ostatniej spowiedzi grzechów przed kapłanem (Boga nigdy nie okłamię).
• Zadośćuczynienie – wypełnienie zadanej przez kapłana pokuty i naprawienie wszystkich szkód (w miarę możliwości) wyrządzonych przez grzech.

W naszej parafii Sakrament pokuty i pojednania sprawowany jest codziennie przed każdą Mszą św.

Dodatkowo w pierwszy Piątek miesiąca od 16.30 do 18:00.

Namaszczenie chorych – “zdrowie” dla duszy i ciała wierzącego

Nieostatni sakrament

Nieraz tylko myśląc o sakramencie Namaszczenia Chorych otwieraliśmy w swojej wyobraźni kolekcję najbardziej tragicznych obrazów, związanych bezpośrednio ze śmiercią, ciężkim cierpieniem i chorobą, dramatycznym odejściem z tej ziemi. Dopiero osobiste świadectwo Jana Pawła II otworzyło nasze wnętrze na rzeczywistość obecnego Zbawiciela, który zwłaszcza w chwili śmierci powraca, aby nas wprowadzić do domu Ojca. W ostatnim tygodniu życia Ojciec święty dwukrotnie przyjął ten sakrament, aby spocząć w ramionach Ojca.

Od wieków średnich dominuje w religijności człowieka przekonanie, że namaszczenie chorych jest faktycznie ostatnim namaszczeniem. Faktycznie to określenie zaakceptował Sobór Trydencki i nawet pierwszy Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 roku. Natomiast Sobór Watykański II za właściwszą uznał nazwę namaszczenie chorych wskazując na przekonanie pierwszego pokolenia chrześcijan, wyrażone w Liście św. Jakuba: Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem, i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone (Jk 5,14-15). Tak więc nie jest to sakrament przeznaczony wyłącznie dla tych, którzy przeżywają ostatnie chwile życia i są faktycznie w stanie agonii, ale odpowiednią porą na przyjęcie tej uzdrawiającej łaski jest czas, kiedy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości (KL 73; kan. 1001).

Istotne elementy namaszczenia chorych
Opisowo przedstawia je prawodawca w następujących słowach: Namaszczenie chorych, przez które Kościół wiernych niebezpiecznie chorych powierza Chrystusowi cierpiącemu i uwielbionemu, aby ich podtrzymał i zbawił, udziela się przez namaszczenie ich olejem i wypowiedzenie słów przepisanych w księgach liturgicznych (kan. 998). Kościół w tym sakramentalnym powierzeniu chorego ukazuje zbawcze działanie samego Chrystusa, które ma osobę chorą podtrzymać mocą łaski Boga w samym cierpieniu, niecierpliwości, lęku, a nade wszystko w słabości fizycznej i duchowej, jak również w przeżywanych wątpliwościach i osłabieniu wiary. W sposób jasny wyrażają istotny sens takiego działania słowa wypowiadane przez kapłana podczas namaszczenia czoła i rąk chorego: Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. – Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie (SCh 174). Przyjmujący namaszczenie odpowiada za każdym razem po namaszczeniu czoła i dłoni: Amen. Olej do namaszczenia chorych jest poświęcony przez biskupa w Wielki Czwartek, chociaż w wyjątkowych okolicznościach i to w czasie sprawowania sakramentu może to uczynić również kapłan (kan. 999).

Szafarz powinien dokonywać namaszczenia bezpośrednio własną ręką, chociaż kiedy istnieje poważna racja może użyć do tego jakiegoś pomocnego i odpowiedniego narzędzia np. pędzelka, wacika czy czegoś innego (kan. 1000 §2). Dlatego ważne jest, aby zapraszając kapłana do chorego jasno przedstawić mu stan zdrowia osoby chorej, możliwość kontaktu i owocnego sprawowania sakramentu. Rodzina lub posługujący chorym (duszpasterze, kapelani szpitalni) winni zatroszczyć się wcześniej o należyte pouczenie o naturze namaszczenia chorych i odpowiednie przygotowanie chorych do przyjęcia tej łaski Chrystusa uzdrawiającego. Może się to dokonać przez rozmowę, katechezę, wspieranie słowami wiary i wspólną modlitwą, obudzeniem pragnienia przyjęcia Chrystusa w misterium namaszczenia. We wspólnocie parafialnej powinno się organizować dni osób chorych, a w czasie Mszy św. wtedy sprawowanej w ich intencji udzielić sakramentu namaszczenia oraz posilić ich Komunią św.

Posługa kapłana – szafarza namaszczenia
Sakramentu namaszczenia chorych ważnie udziela każdy kapłan i tylko kapłan (kan. 1003 § 1), zwłaszcza ten, któremu zlecono duszpasterstwo i pasterskie posługiwanie wiernym. Zwyczajnie tę posługę sakramentalną mogą spełniać biskupi, proboszczowie i wikariusze parafialni, kapelani szpitali i innych placówek. Należy dodać, że jest to funkcja specjalnie powierzona proboszczowi danej parafii (kan. 530 n. 3), bowiem on i kapłani, którym zlecono opiekę nad chorymi mają kanoniczny obowiązek odwiedzania chorych ze szczególną troską oraz wspierać ich z miłością. Takie pasterskie działanie służyć ma pogłębieniu wiary i obudzeniu nadziei na przyjęcie mocy od Chrystusa cierpiącego i zmartwychwstałego. Kapłan na znak gotowości służenia chorym i osobom, które nagle znalazły się w niebezpieczeństwie utraty życia może nosić ze sobą olej poświęcony, aby w razie konieczności mógł udzielić sakramentu namaszczenia (kan. 1003 § 3).
Posługa kapłana wobec osób chorych nie może ograniczyć się tylko do namaszczenia świętym olejem i wypowiedzenia przepisanych modlitw Kościoła. Kapłan powinien zatroszczyć się o należytą dyspozycję wewnętrzną chorego do owocnego przyjęcia tego sakramentu i obudzenia osobistej intencji przyjęcia daru sakramentu namaszczenia. Stąd podprowadza chorego do skutecznego oczyszczenia serca i sumienia w sakramencie spowiedzi, może udzielić choremu odpustu zupełnego na godzinę śmierci, następnie odnawia z nim przyrzeczenia chrztu i wiary oraz udziela namaszczenia i Komunii Świętej – Wiatyku. Natomiast jeśli chory jest w ciężkim stanie agonalnym i nie może przyjąć Komunii św. to można Ją podać komuś z rodziny, by ofiarował Ją za bliskiego doświadczonego ciężkim cierpieniem.

Kto może przyjąć namaszczenie chorych
Kodeks jasno określił, że namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu aktualnie zaczyna znajdować się lub znajduje w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości (kan. 1004 § 1). Z tekstu normy jasno wynika, że z udzielenie i przyjęcie tego sakramentu nie należy odkładać na ostatnie chwile życia ziemskiego. Dlatego kto został dotknięty, nawet nagle poważną i niebezpieczną chorobą oraz znalazł się w niebezpieczeństwie zagrożenia życia lub w okresie starości powinien skorzystać z łaski tego sakramentu i jemu towarzyszących, a mianowicie z pokuty i Eucharystii oraz specjalnego daru, jakim jest odpust zupełny na godzinę śmierci. Kiedy chory jest odpowiednio dysponowany to powinien również skorzystać z łaski darowania kar doczesnych, które po śmierci miałby do odpokutowania w czyśćcu.

Namaszczenie chorych mogą przyjąć osoby wierzące przed planowaną operacją chirurgiczną, jeśli jej przyczyną jest niebezpieczna choroba, a nie na przykład dokonanie plastycznej korekty nosa. Osoby starsze, które odczuwają osłabienie sił życia nie powinny zaniedbywać przyjęcia tego sakramentu. Można go również udzielić dzieciom niebezpiecznie chorym, jeśli osiągnęły używanie rozumu i chcą przyjąć umocnienie od Pana Jezusa. Tym, którzy są nieprzytomni czy w agonii można udzielić tego sakramentu, jeśli szafarz kieruje się prawdopodobieństwem, że jako wierzący prosiliby o udzielenie tego sakramentu, gdyby byli przytomni. Natomiast jeśli kapłan ma wątpliwość czy osoba jest dysponowana do przyjęcia tego sakramentu to można udzielić go warunkowo (kan.1005). Nie wolno udzielać tego sakramentu osobom, co do których jest pewność, że już zmarły. Wtedy kapłan powinien się pomodlić za taką osobę, włączając do modlitwy zgromadzonych wokół ciała tej osoby. Trzeba też wyraźnie przypomnieć, że nie wolno udzielać tego sakramentu osobom, które z uporem trwają w jawnym grzechu ciężkim (kan. 1007), nie okazują oznak żalu i skruchy bądź odmawiają przyjęcia sakramentu. Kapłan katolicki może udzielić tego sakramentu wyznawcom Kościołów Wschodnich odłączonych od Kościoła Łacińskiego, jeśli dobrowolnie proszą o namaszczenie i są należycie dysponowani (kan. 844 § 3). Natomiast inni chrześcijanie, jeśli nie mogą skorzystać z własnego szafarza to mogą przyjąć namaszczenie od kapłana katolickiego, ale muszą sami wyraźnie poprosić i wyznać wiarę katolicką w ten sakrament oraz są do przyjęcia łaski odpowiednio przygotowani (kan. 844 § 4). Wierni Kościoła Katolickiego, kiedy nie ma własnego kapłana, mogą przyjąć sakrament namaszczenia chorych przez posługę szafarza niekatolickiego, ale tylko tego Kościoła, w którym ten sakrament jest ważnie udzielany i wymaga tego prawdziwa konieczność i zyskanie dobra duchowego (kan. 844 § 2).

Przygotowanie rodziny i chorego
Miejscem udzielenia tego sakramentu jest aktualne miejsce przebywania chorego, a mianowicie szpital, hospicjum, dom rodzinny, miejsce ataku choroby. Rodzina opiekująca się chorym, a więc domownicy nie powinni odwlekać zaproszenia księdza z posługą do chorego, zwłaszcza kiedy osoba często przystępowała do spowiedzi i Komunii św. Kiedy na skutek choroby nie może sama pójść do kościoła to kapłan może przyjść do niej, aby jej dobro duchowe nie ucierpiało. Postawa otwartości wobec chorego zawsze jest dobrą okazją, aby wesprzeć go słowami wiary, wspólną modlitwą o powrót do zdrowia, a wskazując na krzyż Pana Jezusa zachęcać, by cierpiący łączył się dobrowolnie z Ofiarą Zbawiciela. Istnieje możliwość poproszenia kapłana, aby odprawił Mszę św. w domu chorego, w której będą mieli okazję uczestniczyć wszyscy domownicy. Jest to wspaniała okazja, aby w tym okresie trudnym dla wszystkich odważyć się wzajemnie apostołować i złożyć świadectwo żywej wiary. Przygotowując pokój chorego na przyjście kapłana należy zadbać o nakrycie stołu białym obrusem, postawić krzyż, zapalić świece, postawić naczynie z poświęconą wodą, kropidło oraz watę. Stół będzie domowym ołtarzem, na którym kapłan postawi nie tylko naczynko z poświęconym olejem chorych, ale nade wszystko naczynie z Ciałem Pańskim – Komunią św. dla chorego.

Jeśli nie zapamiętamy jak przygotować mieszkanie na czas posługi kapłana u chorego, to zawsze można o to księdza zapytać, a więc jak i co przygotować w domu na jego przybycie do chorego? Możemy to uczynić kiedy osobiście w imieniu chorego prosimy go o przybycie. Nie bójmy się, namaszczenie chorych nie jest zwiastowaniem śmierci wiecznej, jest umocnieniem i udzieleniem łaski zdrowia dla duszy i ciała człowieka chorego. Jezus jest specjalnym lekarzem ciała i duszy.

Sakrament kapłaństwa

REKRUTACJA DO WYŻSZEGO SEMINARIUM DUCHOWNEGO

Warunki rekrutacji do Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Pelplińskiej w Pelplinie: Kandydaci odbędą rozmowę kwalifikacyjną i osobiście złożą w rektoracie WSD w Pelplinie następujące dokumenty:

1. podanie o przyjęcie skierowane do J. E. Ks. Biskupa Pelplińskiego prof. dra hab. Jana Bernarda Szlagi,
2. własnoręcznie napisany życiorys,
3. świadectwa moralności wystawione przez Księdza Proboszcza i Katechetę,
4. świadectwo dojrzałości w oryginale i odpis,
5. świadectwo ukończenia nauki religii, jeśli przedmiot ten nie widnieje na świadectwie ukończenia szkoły średniej,
6. akt urodzenia,
7. metrykę chrztu i bierzmowania,
8. kopię dowodu osobistego (2 egz.) i książeczki wojskowej oraz numer NIP-u,
9. zaświadczenie o stanie zdrowia lub „Kartę Zdrowia”,
10. siedem fotografii formatu paszportowego,
11. metrykę ślubu kościelnego rodziców,
12. potwierdzenie wpłaty rekrutacyjnej na konto Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.

W związku z tym, że alumni rozpoczynający studia w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Pelplińskiej będą jednocześnie studentami Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, zobowiązani są do zdania egzaminu wstępnego i do internetowej rejestracji na stronie uniwersytetu: www.umk.pl/rekrutacja/. Kandydaci mogą dokonać rejestracji na wyżej wymienionej stronie jedynie po złożeniu kompletu dokumentów w rektoracie WSD w Pelplinie i po rozmowie kwalifikacyjnej z Księdzem Rektorem.

MODLITWA PAWŁA VI

O Jezu, Boski Pasterzu, który powołałeś Apostołów, aby ich uczynić rybakami dusz, pociągnij ku sobie gorące i szlachetne umysły młodych ludzi i uczyń ich swoimi naśladowcami i swoimi sługami. Spraw, by dzielili Twoje pragnienie powszechnego odkupienia, dla którego ustawicznie składasz na ołtarzach swoją ofiarę. Ty, o Panie, który żyjesz, aby się wstawiać za nami, otwórz przed nimi takie horyzonty, by dostrzegali cały świat, w którym wznosi się niema prośba tak wielu braci o światło prawdy i ciepło miłości. Spraw, by odpowiadając na Twoje wołanie przedłużali tu na ziemi Twoją misję, budowali Twoje Ciało mistyczne – Kościół i byli solą ziemi i światłością świata. Rozszerz, o Panie, Twoje miłościwe wołanie również na wiele serc kobiecych, czystych i wielkodusznych wlej w nie pragnienie doskonałości ewangelicznej, oddania się służbie Kościołowi oraz ludziom potrzebującym pomocy i miłości.

Amen.

Sakrament Małżeństwa

Kościołowi zawsze zależało na przygotowaniu młodych ludzi do sakramentu małżeństwa i do życia w rodzinie. Wymagają tego szczególnie dzisiejsze czasy pełne zagrożeń dla życia małżeńskiego i rodzinnego. Owo przygotowanie jest procesem ciągłym i stopniowym, obejmuje trzy etapy: przygotowanie dalsze, bliższe i bezpośrednie.

Przygotowanie dalsze zaczyna się już w dzieciństwie i stanowi bardzo ważny etap wychowania do małżeństwa. Dokonuje się ono w rodzinie oraz na katechezie. Postawy rodzicielskie, pouczenie, metody wychowawcze i odnoszenie się rodziców do siebie jest dla dzieci wzorem późniejszych postaw żony i męża.

Drugim etapem w drodze do małżeństwa jest przygotowanie bliższe, które powinno objąć młodzież od 17 roku życia. Prowadzone jest poprzez katechizację przedmałżeńską, czyli na tzw. “kursach przedmałżeńskich”.

Etap trzeci to przygotowanie bezpośrednie do małżeństwa, czyli katecheza przedślubna, obejmująca narzeczonych, którzy mają zamiar w najbliższym czasie zawrzeć związek małżeński. Kandydaci do małżeństwa powinni obowiązkowo zgłosić się w kancelarii parafialnej na 3 miesiące prze ślubem, aby spokojnie i rozważnie przeprowadzić przygotowanie do zawarcia małżeństwa.

Ponadto powinni przedłożyć następujące dokumenty:

1. Świadectwo chrztu (dotyczy to tych, którzy są ochrzczeni poza parafią zamieszkania),
2. Świadectwo bierzmowania,
3. Zaświadczenie z USC (w liczbie 3 egz.) o braku przeszkód z prawa cywilnego przy zawieraniu sakramentu małżeństwa konkordatowego (ze skutkami cywilnymi),
4. Świadectwo ukończenia katechizacji w zakresie szkoły średniej,
5. Zaświadczenie ukończenia katechezy przedmałżeńskiej (tzw. kurs przedmałżeński),
6. Zaświadczenie ukończenia katechezy dla narzeczonych (wybieramy jedną spośród trzech form):
a) weekend dla narzeczonych z lekcją nauki tańca (https://www.dobry-poczatek.pl);
b) spotkania dla narzeczonych (https://www.dobry-poczatek.pl);
c) wieczory dla zakochanych lub rekolekcje dla narzeczonych (www.spotkaniamaleznskie.pl)
7. Dowód osobisty w celu stwierdzenia tożsamości,
8. Strona owdowiała (jeśli jest) akt zgonu współmałżonka.

Po spisaniu protokołu przedślubnego, a przed zawarciem małżeństwa należy:

– uczestniczyć w naukach przedślubnych w Poradni Rodzinnej,
– przystąpić do sakramentu pokuty (pierwszy raz po spisaniu protokołu przedślubnego i drugi bezpośrednio przed ślubem),
– przedstawić w kancelarii parafialnej zaświadczenie z Poradni Rodzinnej,
– dołączyć do protokołu świadectwo wygłoszenia zapowiedzi (jeśli jedno z narzeczonych mieszka w innej parafii), z adnotacją o nieistnieniu przeszkód małżeńskich,
– złożyć ofiarę przeznaczoną na utrzymanie Kościoła oraz zakup rzeczy potrzebnych do liturgii.

Aby zawrzeć sakrament małżeństwa należy mieć ukończone 18 lat życia. W Polsce w 1989 r. Konferencja Episkopatu – zgodnie z przepisem kanonu 1038 §2 – przyjęła (za przepisami prawa państwowego) osiągniecie osiemnastu lat za wiek wymagany do zawarcia małżeństwa, tak dla mężczyzn jak i dla kobiet. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy stanowi: “Nie może zawrzeć małżeństwa osoba nie mająca ukończonych lat 18”. Tenże art. dodaje: “Jednakże z ważnych powodów sąd opiekuńczy może zezwolić na zawarcia małżeństwa kobiecie, która ukończyła lat szesnaście, a z okoliczności wynika, że zawarcie małżeństwa będzie zgodne z dobrem założonej rodziny”.

Fotografowanie w czasie liturgii:

Fotografowie i operatorzy sprzętu audiowizualnego, którzy zamierzają wykonywać swoje czynności podczas celebracji liturgii, są zobowiązani ukończyć kurs i otrzymać pisemne upoważnienie z Pelplińskiej Kurii Diecezjalnej. Ponadto winni zgłosić się do kapłana, który ma przewodniczyć celebracji, aby z nim uzgodnić wszystkie szczegóły związane z miejscem i sposobem wykonywania swej posługi.

Śpiewy i dekoracje związane z sakramentem małżeństwa:

Wprowadzenie ogólne do Mszału Rzymskiego przypomina:”w wystroju kościoła należy dążyć do prostoty niż do przepychu w doborze elementów zdobniczych należy dbać o prawdziwość rzeczy, a ponadto zmierzać do tego, by te elementy służyły pouczaniu wiernych i odpowiadały godności miejsca świętego”. Nie można więc dopuścić do wystroju kościoła i dekoracji ołtarza sztucznymi kwiatami!!! Niech logika wiary i czytelność znaku nie przesłania logika praktyczności. Wykonywane śpiewy powinny być dostosowane do obrzędów małżeństwa i wyrażać wiarę kościoła. Odnosi się to również do wyboru dzieł muzycznych. Ewentualne propozycje śpiewów czy wykonania muzyki w czasie liturgii ślubnej muszą koniecznie być wcześniej uzgodnione z duszpasterzem.

Jubileusz małżeństwa:

Szczególną okazją odnowienia się w łasce sakramentu małżeństwa przez udział w Eucharystii są jubileusze małżeńskie obchodzone w uroczysty sposób szczególnie po 25 i 50 latach życia w małżeństwie. Kościół w specjalnej liturgii składa Bogu dzięki za łaski otrzymane przez jubilatów oraz udziela im błogosławieństwa Bożego na dalsze lata wspólnego życia. Sprawujemy wówczas oddzielną Mszę św. połączoną z odnowieniem przyrzeczeń małżeńskich. Termin jubileuszu wybierają małżonkowie i ustalają go z duszpasterzem. Nie ma obowiązku obchodzenia jubileuszu dokładnie w rocznicę, w dzień zawarcia związku małżeńskiego.

Rocznice małżeńskie:

 1 – papierowa  2 – bawełniana  3 – skórzana  4 – kwiatowa lub owocowa  5 – drewniana  6 – cukrowa  7 – wełniana  8 – spiżowa, brązowa lub blaszana  9 – gliniana lub generalska  10 – cynowa lub aluminiowa  11 – stalowa  12 – płócienna, jedwabna lub lniana  13 – koronkowa  14 – kości słoniowej  15 – kryształowa  20 – porcelanowa  25 – srebrna  30 – perłowa  35 – koralowa  40 – rubinowa  45 – szafirowa  50 – złota  55 – szmaragdowa lub platynowa  60 – diamentowa  65 – żelazna  70 – kamienna  75 – brylantowa

opr. Grzegorz Bławat